Patron szkoły: Ignacy Jan Paderewski ( 1860 - 1941)

Źródło: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Giron_Ignacy_Jan_Paderewski.jpg

 

MĄŻ STANU, PIANISTA, KOMPOZYTOR

 Szlachecki ród Paderewskich, herbu Jelita wywodził się ze wsi Paderew nad Bugiem. Ojciec pianisty osiedlił się na Podolu. Rodzicami artysty byli Jan Paderewski i Poliksymena z Nowickich.

Janowi i Poliksenie urodziło się dwoje dzieci: Antonina i Ignacy. Ignacy urodził się w Kuryłówce na Podolu 6 listopada 1860 roku. W kilka miesięcy później zmarła jego matka i od tej pory wychowaniem syna zajął się ojciec. Gdy zauważył, że mały Ignaś przejawia zainteresowania muzyką, zatrudnił nauczyciela muzyki – skrzypka Filipa Runowskiego.

W 1863 roku Jan Paderewski udzielał pomocy powstańcom i trafił za to do więzienia. W tym czasie Antonina i Ignacy przebywali w Nowosiółkach pod opieką Antoniny Wilkońskiej – ciotki. Tam nauczycielem Ignacego był Piotr Sowiński. Ojciec – Jan Paderewski po odbyciu kary ożenił się ponownie z Anną z Tańskich. Z tego małżeństwa urodziło się troje dzieci: Józef, Stanisław, Maria – przyrodnie rodzeństwo Ignacego i Antoniny. Ogólnym wykształceniem dzieci zajmował się Michał Babiński, weteran powstania styczniowego.

W 1872 roku Ignacy po raz pierwszy wystąpił publicznie i od tego roku rozpoczął naukę w Warszawskim Konserwatorium Muzycznym. Próbował gry na flecie, trąbce, rogu, puzonie. Ucząc się w Konserwatorium mieszkał u rodziny Kerntropfów- właścicieli fabryki fortepianów. Ignacy brał udział w próbach orkiestry, jednak za nieobecności i liczne spóźnienia został wyrzucony z uczelni. Po interwencji rodziny przyjęto go ponownie. W 1874 wraz z orkiestrą występował przed Carem Aleksandrem II. W tym samym roku został relegowany z uczelni kolejny raz. W 1975 roku na prośbę Jana Paderewskiego po raz trzeci przyjęto go do szkoły, którą ukończył w 1978 roku. Otrzymał najlepsze oceny spośród 26 osób zdających egzamin.

Później rozpoczął pracę jako profesor fortepianu w Instytucie Muzycznym z pensją roczną 300 rubli.

Pierwszą miłością Ignacego była Antonina Korsakówna. Młodzi pobrali się w majątku panny młodej w 1880 roku. W kilka miesięcy później urodził się im syn Alfred. Na nieszczęście młoda żona zmarła kilka dni później. Po jej śmierci Ignacy postanowił, że zostanie kompozytorem. By uzupełnić braki w wykształceniu udał się do Berlina.

W 1884 roku Ignacy spotkał się z najsłynniejszym  ówczesnym pianistą Arturem Rubinsteinem, którego osobowość tak wpłynęła na Ignacego, że zapragnął stać się pianistą.

Ignacy Paderewski debiutował jako pianista w Paryżu w 1888 r., gdzie odniósł sukces na miarę światową. Młodego, polskiego muzyka określano jako sensację sezonu. Rozpoczął koncerty w całej Europie. W latach 90-tych XIX w. wyjechał na tournee w Stanach Zjednoczonych. Jego występy organizowała amerykańska firma producenta fortepianów – Williama Steinwaya.

W 1899 r. Ignacy Paderewski ożenił się po raz drugi z Heleną Górską, z którą zamieszkał w Szwajcarii w pobliżu Morges.

W 1902 r. po raz pierwszy wystąpił z recitalem w Białym Domu na zaproszenie prezydenta Teodora Rooswelta i jego żony.

 

Zarobione pieniądze Paderewski przeznaczał w dużej mierze na cele charytatywne, np. na nagrody dla młodych kompozytorów. Był również udziałowcem licznych spółek akcyjnych finansujących m.in. Hotel Bristol w Warszawie.

 

Ignacy Paderewski urodził się, kiedy Polska była pod zaborami. Wychowywany był przez weterana powstania styczniowego, który zaszczepił mu głęboki patriotyzm. Szczególną niechęcią darzył Niemców i ich działalność germanizacyjną. Był również zdecydowanym przeciwnikiem caratu. To właśnie cara uważał za największą przeszkodę do uzyskania przez  Polskę niepodległości. Dla muzyka najważniejsza była działalność i pomoc Stanów Zjednoczonych i Amerykanów. Podczas swojej działalności politycznej związał się z Romanem Dmowskim, przywódcą Stronnictwa Narodowo Demokratycznego tzw. endecji.

500 rocznicę bitwy pod Grunwaldem pianista uczcił ufundowaniem Pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie.

Pierwszy raz Paderewski wystąpił jako polityk w 1910 r. w setną rocznicę urodzin Fryderyka Chopina.

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 r. Paderewski natychmiast rozpoczął w Stanach Zjednoczonych akcję pomocy Polsce w odzyskaniu niepodległości. Apelował o wsparcie wśród Polonii w Ameryce i samych Amerykanów. Po zakończonych koncertach wygłaszał płomienne przemówienia o losach zniewolonej Polski. Przyczyniło się to do zebrania dużych sum pieniędzy.

W 1916 r.  ponownie wystąpił w Białym Domu przed prezydentem Wilsonem. Działalność Paderewskiego spowodowała, że Wilson w 1917 r. w swoim przemówieniu opowiedział się za „zjednoczoną, nieodległą i samodzielną Polską”. W latach 1917-1919 działał w Komitecie Narodowym Polski.

W 1918 r. Paderewski przestał koncertować i cały swój czas i energię poświęcał na działalność polityczną zmierzającą do uznania praw Polski do niepodległości.

Przebywający w Stanach Paderewski po 11 XI 1918 r. podjął decyzję o  powrocie do kraju i dnia 25 XII 1918 r. na pokładzie angielskiego krążownika Concord przybył do Gdańska. Później zamieszkał w Poznaniu w Hotelu Bazar. Tu rozchorował się na grypę. Jego przybycie do Poznania zbiegło się z wybuchem powstania wielkopolskiego w 1918 r.

Dnia 1 I 1919 r. Paderewski przybył do Warszawy. Na prośbę Józefa Piłsudskiego, stanął na czele rządu. W 1919 r. pełnił funkcję premiera – szefa rządu Polski i ministra spraw zagranicznych. Jako delegat podpisał wraz z Romanem Dmowskim traktat wersalski. W latach 1920-1921 był przedstawicielem Polski w Lidze Narodów.

W 1922 r. pianista wyjechał z kraju i poświęcił się działalności artystycznej, lecz nadal interesował się sytuacją w Polsce.

1924 r. Uniwersytet Poznański przyznał mu doktorat honoris causa oraz tytuł honorowego obywatela miasta Poznania.

1929 r. Paderewski przeszedł operację wyrostka robaczkowego.

1 I 1934 r. zmarła jego żona Helena, pochowana została na cmentarzu pod Paryżem, obok syna Alfreda.

W 1936 r. Paderewski brał udział w realizacji angielskiego filmu „Sonata księżycowa”, gdzie zagrał 4 utwory.

Jego stan zdrowia stale się pogarszał, zmusiło go to do wyjazdu ze Szwajcarii na Florydę, gdzie poddał się kuracji.

Ostatnie przemówienie dla Polonii wygłosił w czerwcu 1941 roku, potem zachorował na zapalenie płuc. Zmarł minutę przed jedenastą 29.06.1941 r. w hotelu Buckingham w Nowym Jorku.